Waarom rust alleen niet genoeg is bij stress of burn-out klachten

Misschien is het je ook al opgevallen. Mensen vallen massaal om. In mijn praktijk maar ook in mijn omgeving zie ik het elke week gebeuren. En meestal hoor ik dan een variant op hetzelfde verhaal:

Iemand meldt zich ziek. Na maandenlang doorgaan op wilskracht, met steeds minder energie en steeds meer moeite om alles draaiende te houden is het op een dag gewoon klaar. Het gaat niet meer. De batterij is leeg en opladen lukt niet meer.

Natuurlijk volgt dan het bekende pad. Een gesprek met de praktijkondersteuner levert een paar bruikbare tips op. De bedrijfsarts bevestigt wat ze zelf ook al dacht: neem zes weken rust en dan komt het waarschijnlijk wel weer goed.

Dus dat doet ze. Ze pakt letterlijk rust. Werkt niet. Slaapt meer. Laat de boel even de boel. En denkt: als ik dit volhoud, komt het straks weer goed.

Maar zes weken later voelt ze zich slechter dan ooit. Vermoeider, huilerig, geprikkeld. Ze schrikt van zichzelf. Waar is haar vertrouwen gebleven? Waarom is ze niet hersteld, terwijl ze toch echt rust heeft genomen?

Dit gebeurt vaker dan je denkt. En het is ook heel logisch. Want wat we ‘rust’ noemen, is vaak nog steeds geen echte rust. We blijven zorgen. Regelen. Aanpassen. In ons hoofd blijven de radertjes draaien. We maken eindelijk dat ene kamertje schoon of ruimen die stapel papieren op. We zorgen zelf voor de kinderen want we zijn toch thuis. Ondertussen blijven we lijstjes afvinken, alleen dan in de privésfeer.

We zijn het verleerd om te voelen wat we zélf nodig hebben. We weten niet meer hoe we grenzen moeten herkennen of bewaken, als er niemand is die ze voor ons bewaakt. We zijn getraind in doorgaan. En dat laat zich niet zomaar uitschakelen met een paar weken vrij.

Echte rust vraagt om iets anders. Het vraagt om vertragen en om opnieuw leren voelen. Om inzicht in je gedrag, je energieverdeling en de patronen waarin je ongemerkt vastzit. Het vraagt ook om leren loslaten. Niet alleen in gedrag maar ook in overtuigingen. Want ergens geloven we nog steeds dat rust pas verdiend is als je alles eerst hebt afgerond.

Pas als het systeem eindelijk stilvalt, als de adrenaline zakt, komt de vermoeidheid aan de oppervlakte. Dat is het moment waarop je denkt: nu weet ik helemaal niet meer wat ik moet doen. En precies daar begint herstel.

Dat is het moment om hulp te zoeken. Niet pas als je weer moet beginnen. Niet pas als het misgaat. Maar juist als je voelt: ik ga het zo niet lang meer volhouden.

In mijn coachingstrajecten werk ik met mensen die tegen die grens aan zitten. Mensen die weten dat er iets moet veranderen maar niet weten waar te beginnen. Samen onderzoeken we wat echte rust betekent. Hoe je weer in contact komt met je lijf. Hoe je energie leert managen en patronen leert herkennen. Hoe je grenzen leert voelen en aangeven zonder schuldgevoel.

Het doel is niet om weer ‘de oude’ te worden. Het doel is om jezelf beter te leren kennen, zodat je gezonder en veerkrachtiger verder kunt. Zodat je je werk én je leven kunt dragen zonder op je tandvlees te hoeven lopen.

En geloof me, dat maakt echt alle verschil.